We vertrekken om 09.30u bij Marie-José en Jean-Marie in de stromende regen richting Singy-l’Abbaye. Ja, het is weer poncho tijd. Echt met bakken tegelijk komt het hemelwater naar beneden. We lopen omhoog en omlaag over asfalt, grind en modderpaden en het water komt je tegemoet gelijk een waterval. We springen van de ene graspol naar de andere graspol en van steen naar steen om niet in de modder uit te glijden of in het water te vallen. Le bâton de pèlerin is nu onmisbaar en we zijn er heel blij mee dat we er allebei één hebben. Uiteindelijk komen we op een pad in een bos terecht dat al bijna onbegaanbaar is.

Gelukkig is het een paar dagen redelijk droog geweest en lukt het ons om zonder natte voeten droog over te komen. We moeten wel verder, want terug lopen is geen optie. Doorgaan dus en de volgende uitdaging aangaan. Het wordt nu echt spannend. Het modderige pad gaat opeens stijl omlaag en we glibberen naar beneden. Gelukkig zijn er op het laatste stuk treden aangebracht. Pfff… glijd je uit, dan hang je zo in het prikkeldraad. Tussen twee weilanden in is het heel drassig en loopt het land erg scheef. Er staat gelukkig geen vee in de weide. Verderop drijgen we wederom in de bagger weg te zakken. Monique haar voeten voelen heel pijnlijk aan en ze vindt het lopen erg vermoeiend.

Het volgende obstakel doemt op. Nu tussen twee afzettingen met prikkeldraad door. De loopruimte is zo’n 80 cm en daar moeten we 1,5 km tussendoor lopen. Het blijft spannend, want we hebben onze poncho’s aan en willen er zonder ponchoscheuren toch echt tussendoor. Monique is supergeconcentreerd en gaat helemaal op in het lopen. Hierdoor vergeet ze alles om zich heen verteld ze. ‘Zo raar, net alsof je gewoon een stuk loopt in gedachten en dan ineens op de plek van bestemming bent.’ Gelukkig blijft alles heel en wandelen we langs een verlaten boerderij.

Onder een overkapping staan landbouwwerktuigen maar er is nog plek om te schuilen. Niet ideaal, want zitten kunnen we niet, het is winderig en koud. Maar gelukkig staan we droog. Snel de sokken wisselen, wat eten en drinken. Monique vindt het geen feest en heeft het erg koud en is moe.

Maar ja, zoals echte pelgrims dat doen, we gaan gewoon door. Dus weer terug in de stromende regen. Rond half twee stopt het met regenen en breekt de zon door. Heerlijk. Wat kunnen we al genieten van een paar zonnestralen. Je wordt zo dankbaar voor wat je krijgt. Even verderop staat een bankje voor ons klaar waar we uitrusten enz. We hopen dat we een wat stevigere grond onder onze voeten krijgen. Maar niets is minder waar. Via de ‘Route Forestière du Haisault’ schieten wij inderdaad lekker op en hebben verrassende ontmoetingen.

Echter binnen no-time stappen we weer door weilanden, drassige en moerassige stukken bos om uiteindelijk bij het gehucht la Croittière uit het bos te komen. We besluiten om de resterende kilometers via de asfaltweg te wandelen.